Begin tachtiger jaren begonnen tvkijkers commercials beter te vinden dan programmas. Mensen gingen naar reclame kijken als een vorm van kunst. Weliswaar toegepaste kunst, maar toch. Reclame was eindelijk volwassen geworden.
Sindsdien zijn er heel wat briljante advertenties gemaakt. Maar slechts een handvol hebben de tand des tijds doorstaan. Deze voor de Citroën CX, die de wedergeboorte van het model symboliseert, is in mijn ogen zon mijlpaaladvertentie.
Citroën bouwde, indachtig de filosofie van zijn oprichter, futuristische autos die hun tijd qua techniek en design vervooruit waren. Desondanks konden de verkopen van de CX wel een opkikker gebruiken. Tot dan waren de meeste autocampagnes rationele campagnes, maar over die boeg hoefden ze het met de CX niet te gooien. Want de CX had sinds zijn introductie een reputatie opgebouwd als onbetrouwbare roestbak. Een aspect waarmee de auto zich wel in positieve zin van de concurrentie onderscheidde was zijn eigenzinnige herkenbare vorm. En die lijn werd het uitgangspunt voor de campagne. Een voor die tijd revolutionaire keuze en een strategie die later met veel succes ook werd toegepast door Absolut Vodka. De campagne ging qua niveau wisselend van start, maar uiteindelijk culmineerde hij in een advertentie waarin alles op zijn plek viel. In deze advertentie komt alles samen wat André Citroën voor ogen moet hebben gehad toen hij besloot autos te gaan bouwen. En hetzelfde geldt natuurlijk voor de bedenkers.
Deze advertentie legt zonder woorden de ziel van het merk bloot. En levert zo ongevraagd het bewijs voor de stelling dat de beste tekst soms geen tekst is. De mysterieuze fotografie voegt iets ongrijpbaars, zeg maar iets je ne sais quoi toe aan deze niet bepaald doorsnee advertentie. En leverde zo een niet geringe bijdrage om dit één van de meest besproken en bewonderde autoadvertenties te maken. Een baanbrekende advertentie van museale kwaliteit.
*Hans Goedicke is creatief directeur bij imagine.
In de eerste helft van de jaren tachtig stond er een artikel in Adformatie over de Stichting Ideële Reclame, Sire. De kop van dat artikel was – als ik het me goed herinner – ‘Sire, de schaamlap van de reclame. Dat betekende zoiets als: met hun Sire-campagnes compenseren reclamemakers al het slechte wat ze de mensheid aan doen. Het leek me toen al gelul, maar vandaag de dag is het zeker niet meer zo.
Vanochtend ontving ik de wekelijkse nieuwsbrief van een winkel in bureau- en eetkamerstoelen. ‘U moet nú naar onze winkel in Amsterdam komen mevrouw Gerritsen, want alleen vandaag en morgen is stoel x van de wereldberoemde designer y in de aanbieding. Maar liefst 15% korting!!! De e-mail is afkomstig uit Spanje en ik erger me er elke keer weer aan. Afzeggen kan niet, want daarvoor moet je tot diep in de catacomben van een Spaanse
Deze manier van denken en werken is bij FHV diep geworteld. In de jaren zestig van de vorige eeuw waren het Franzen, Hey en Veltman die tot het revolutionaire inzicht kwamen dat doelgroepen uit mensen bestaan. Mensen die je met respect moet benaderen. En of dat nog niet gek genoeg was, gingen ze ook nog met hen in dialoog. Live! Op kantoor! Bij FHV kwamen bierdrinkers, doe-hetzelvers, moeders en andere consumenten praten over producten, merken en reclame.
Het is begin jaren zeventig. Het stenen tijdperk van de reclame. Erg ideeenrijk zijn de bureaus nog niet. Er zijn veel vriendelijke advertenties met leuke illustraties. Er is ook de brave-hendrik-aanpak met mooi fotowerk en dito typografie. Maar erg opwindend, nee dat was het allemaal niet. Oh ja, er was ook nog de ideeloze door-de-strot-duw-methode waarmee bromochlorofenen, vlekkenvangers en dergelijke aan de vrouw gebracht werden. 
In gewoon Nederlands: de kopregel. Wat is daar eigenlijk mee gebeurd? Hij lijkt van het toneel verdwenen. Zeker als je heading – heel subjectief definieert als: een prachtig geformuleerde zin die de lezer bij zijn nekvel grijpt en niet meer loslaat. Moeten we daar rouwig om zijn? Hebben we hem nog wel nodig?
Volgens de Abu, de branchevereniging voor uitzendorganisaties, werd het eerste ‘rondstuurfilmpje al in 1961 ontwikkeld. Jan Schouten rijdt met zijn brommer door Nederland om zijn boodschap te verkondigen. Een viral avant la lettre, wil men doen geloven. Sinds 2005 kennen we echter pas het inmiddels niet meer weg te denken YouTubefilmpje.
Johannes den Ouden uit Geldrop verzamelt uitspraken die vanuit de reclame in het spraakgebruik worden opgenomen.
De bloeiperiode van de Nederlandse reclame, de jaren tachtig, had in sociaaleconomisch opzicht iets weg van de 17de eeuw. Ook creatief. Het waren perioden van bloei voor commerciële kunstvormen. Paul Meijer en Jim Prins waren misschien wel de Rembrandt van Rijn en Frans Hals van hun tijd. Ook zij
Ooit had je chic in de reclame. Ik praat nu over de jaren zestig, zeventig – en ik zeg er niet bij van de vorige eeuw, want dan lijkt het nog langer geleden. Je had in die tijd bijvoorbeeld FHV en Prad en die wilden nog wel eens denken dat reclame tegen kunst aan moest schurken – of op zn minst cultuur. Martin Veltman zocht graag ongebruikelijke woorden op in het woordenboek om ons te frapperen, te étapperen, dan wel te atrapperen. Paul Mertz deed graag iets met kunstenaars, bijvoorbeeld voor de Bijenkorf of Citroën. En elke zichzelf respecterende artdirector overgoot zijn fotos en commercials met smaakvol Engels licht.
Het ultieme doel van alle creatieve teams is het maken van een commercial/ advertentie/viral/watdanook waar
Winnen! De harten van mensen, adver- teerders, collegas en vrienden verove- ren. Of het winnen van marktaandeel, positie, elkaar en concurrenten. En niet in de laatste plaats het winnen van prijzen: Lampen, Leeuwen, Loekies, Accenten, Effies en Esprix. Want wie dit vak serieus neemt, die moet willen winnen, het liefst op alle dimensies. Winnen is van alle tijden. De eerste prijsvraag die ik tegenkwam is uit 1955, op initiatief van Het Vrije Volk, de Vea en de BVA. Ik citeer: ‘Er is een wet van ondervinding die ons leert dat de artistieke merites van een reclameont- werp van zeer grote invloed zijn op de kwantiteit en kwaliteit van de verkregen aandacht. Om het populair te zeggen: hoe mooier en pakkender de advertentie is, des te meer mensen haar zullen opmerken en lezen. En is dat niet de voornaamste taak van reclame?
De V is opeens van mij en daar mag ik mee doen wat ik wil. Vervelend? Nee, integendeel. De V staat voor enorm veel bij mij. De V van Verliefd en verlangen, de V van Verleiding en Vertrouwen. En natuurlijk bovenal de V van Vrijheid. Vrijheid van meningsuiting en vrijheid van communiceren horen daarbij. En als ik dan denk aan Vertrouwen en Verleiding kan ik veel reclamevoorbeelden bedenken, maar ik denk toch allereerst aan Volkswagen.
Copy, de basisdiscipline van het reclamevak. In de begindagen van de reclame bestond een campagne meestal alleen uit tekst. Copy werd door iedereen aandachtig gelezen en bijna elke pay-off was onderscheidend. Dat was ook niet zo moeilijk, want er was nog niet zoveel geclaimd. Zo kan het ook dat Mad Mens Don Draper zomaar een geniale regel voor Lucky Strike uit zn mouw schudt. Its toasted.
Het is inmiddels zon 35 jaar geleden dat ik door mijn ouderlijk huis liep, hardop zingend: ‘Ik ben geen eendje, anders kon ik wel zwemmen. Toen al werd ik gegrepen door het snerpende stemgeluid van Biotex, naar het gelijknamige handwaspoeder. Gek werden ze ervan, mijn ouders en zussen, van dat promotiesingletje (een soort hardware mp3, zeg maar). Had mijn moeder gekregen van de kruidenier bij – jawel – één pak Biotex. 
Reclame heeft haar eigen logica, wetten en regels. Ik ken geen enkele vrouw
Met verbazing heb ik het altijd bekeken: zon mooi medium, zulke matige reclame voor het medium. Misschien zijn de budgetten te beperkt voor doordachte, langlopende tijdschriftcampagnes en is het taalgebied te klein.Het moet meestal actiematig, ter ondersteuning van de losse verkoop of voorabonneewerving. Maar pareltjes in de reclamegeschiedenis heeft het niet echtopgeleverd. Ja, reclame ín tijdschriften. Daar is het parels galore. Heineken, melk BMW en van recenter datum Rover. Teams als Harry Kramp en Frans Hettinga, Hans Goedicke en Rob Floor, Ron Meijer en Henny van Varik hebben printgeschiedenis geschreven.
Amsterdam 23 februari – Gisterenavond is Rijk de Gooijer (85 jaar) in aanwezigheid van familie, vrienden en reclamemakers uitgeroepen tot dé reclameklassieker onder acteurs die in Nederland hebben meegespeeld in commercials. In vijf van de 150 reclameklassiekers die te zien zijn op de succesvolle tentoonstelling in de Beurs van Berlage, speelt hij nadrukkelijk een rol. De publiekstentoonstelling over reclame trekt dagelijks vele bezoekers en heeft al meer dan 50.000 bezoekers mogen ontvangen. Reden voor de organisatie om de tentoonstelling met een week te verlengen tot en met zondag, 6 maart.
Inmiddels hebben meer dan 50.000 mensen de tentoonstelling 100 jaar ReclameKlassiekers bezocht. Deze tentoonstelling zou 27 februari voor het laatst te zien zijn, maar dat blijkt niet lang genoeg! De rijen aan de kassa worden alleen maar langer. Daarom is besloten de sluitingsdag met een week te verlengen naar 6 maart. Grijp dus uw laatste kans om deze unieke tentoonstelling te zien!
In 1985 verscheen de eerste commercial van de verzekeraar met de slogan ‘Even Apeldoorn bellen’ op televisie en in de bioscoop. Meer dan 50 reclamefilms later blijft Centraal Beheer Achmea nog steeds verrassen met dit campagneconcept. Centraal Beheer Achmea toont met het succes van deze campagne de kracht van een groots creatief idee aan. Een campagne die zowel in idee als in uitvoering zeer goed aansluit bij de Nederlandse cultuur en die keer op keer uiterst professioneel wordt uitgevoerd.
Deze campagne was in1983 slechts negen maanden op de buis, maar is 28 jaar later nog steeds een begrip, zelfs onder jongeren van nu. Petje Pitamientje werd uitgezonden in de tijd dat er nog maar twee Nederlandse netten bestonden en de commerciële omroepen nog uitgevonden moesten worden. Adverteerders waren in die tijd al tevreden met het 1 keer per week uitzenden van de stop door de STER. De kracht van deze campagne zit vooral in het uitspreken van de volgende zin door de vierjarige jongen: “Mijn moeder zegt dat ik pindakaas moet eten omdat er zoveel vitamientjes in zitten. Stom he, ik vind het gewoon lekker”. In zn eigen kindertaal maakte hij er pitamientjes van en zei hij niet ‘gewoon’ maar ‘woon’. Vanwege het petje dat het mannetje op had, sprak iedereen op de set al gauw van de ‘Petje Pitamientje commercial’.
Jan Schinkelshoek is de nieuwe voorzitter van de CMC en volgt hiermee partijgenoot Hans Hillen op.
Het ReclameArsenaal laat een aantal mooie creaties zien waarvan zelfs enkele van reclamemakers die stiekem op veel vlakken een jongensachtige fantasie vervullen, maar die ons misschien ook ongewild een kijkje in de toekomst
Ter ere van de tentoonstelling reclameklassiekers, een initiatief van het ReclameArsenaal, kreeg Hedy d’Ancona de unieke gelegenheid om de beursdag te openen. Met een ‘ferme’ gong was de beurs geopend (die meteen hoger ging). zie ook